Dawid V (patriarcha Gruzji)
| Chariton Dewdariani ხარიტონ დევდარიანი | |
| Katolikos-Patriarcha Gruzji | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
6 kwietnia 1903 |
| Data śmierci |
9 listopada 1977 |
| Miejsce pochówku | |
| Katolikos-Patriarcha Gruzji | |
| Okres sprawowania |
1972–1977 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
26 lutego 1927 |
| Prezbiterat |
27 lutego 1927 |
| Chirotonia biskupia |
28 sierpnia 1956 |
| Wybór patriarchy |
1 lipca 1972 |
| Data konsekracji |
28 sierpnia 1956 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| |||||
Dawid V, imię świeckie Chariton Dewdariani (ur. 24 marca?/6 kwietnia 1903 w Mirontsminda, zm. 9 listopada 1977 w Tbilisi) – Katolikos-Patriarcha Gruzji w latach 1972–1977.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie podstawowe otrzymał w miejscowości Mirontsminda. W 1917 roku przerwał naukę w szkole we wsi Sargweszi. Naukę kontynuował w klasztorze w Chiatura.
25 lutego 1921 roku w następstwie podboju Gruzji przez bolszewików, Gruziński Kościół Prawosławny w Gruzji został zdelegalizowany. Dawid zmuszony był do pozostawania w ukryciu i zmiany miejsca zamieszkania.
26 lutego 1927 roku został wyświęcony na diakona, a następnego dnia na kapłana. W 1930 roku służył w różnych cerkwiach Tbilisi[1].
28 sierpnia 1956 roku został konsekrowany na biskupa Margweti i Urbnisi.
- Patriarchat
7 kwietnia 1972 roku zmarł patriarcha Gruzji Efrem II. Wybór biskupa Dawida na Katolikosa-Patriarchę został bezpośrednio zainspirowany przez przewodniczącego Rady ds. Religii przy Radzie Ministrów ZSRR Kurojedowa. Zablokował on kandydaturę metropolity suchumsko-abchaskiego Eliasza (Guduszauriego-Sziolaszwilego), popieranego przez większość duchowieństwa i wiernych gruzińskich[2].
1 lipca 1972 roku XI Zgromadzenie Kościelne Gruzji, w którym uczestniczyło 58 delegatów, wybrało Dawida Katolikosem-Patriarchą.
W 1976 roku Katolikos–Patriarcha David V oficjalnie odwiedził Moskwę. W odróżnieniu od patriarchy Efrema oraz metropolity Eliasza, działających w gruzińskim ruchu narodowym, zachowywał pełną lojalność wobec władz radzieckich, które jawnie chwalił w swoich kazaniach. Z tego względu w czasie sprawowania urzędu był wyjątkowo niepopularny wśród Gruzinów[3].
9 listopada 1977 roku zmarł po długiej i poważnej chorobie. Został pochowany 15 listopada 1977 roku w Katedrze Patriarchalnej na Syjonie.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- ბ. ლომინაძე: დავით V (1903–1977) [საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის (1972–1977 წწ) მოკლე ბიოგრაფიული ცნობა]. სახალხო გაზეთი, 1996, s. 3–9.
- ლ. კოშკაძე: მართლა მოწამლეს დავით მეხუთე? [კათოლიკოს-პატრიარქის დავით მეხუთის სიკვდილთან დაკავშირებული ხდომილებები და მოსაზრებები]. ასავალ-დასავალი, 1996, s. 6.
- მოღვაწებაი შენი მოიხსენოს უფალმან ღმერთმან: უწმიდესი და უნეტარესი დავით V. საქართველოს მოამბე, 2008, s. 45–49.
- კათოლიკოს-პატრიარქი დავით V (დევდარიანი). Tbilisi: 2005, s. 30–31.
- ე. ნასყიდაშვილი: საქართველოს პატრიარქი დავით V დევდარიანი. ისტორიული მემკვიდრეობა: სამეცნიერო-პოპულარული ჟურნალი, 2013, s. 24–27.
- Николай Епископ Владимирский: На торжествах Грузинской Православной Церкви: Интронизация Святейшего Католикоса-Патриарха Давида V. Журнал Москов. Патриарх., 1972, s. 47–50.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ E. Skurat, Istorija Pomiestnych Prawosławnych Cerkwiej. Gruzinskaja Prawosławnaja Cerkow'
- ↑ Илия II, Католикос-Патриарх всей Грузии
- ↑ L. Aleksiejewa, Istorija inakomyslia w SSSR. Gruzinskoje nacionalnoje dwiżenije. [dostęp 2011-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-09)].